Het koningslied.

Na een week heb ik het toch maar geprobeerd. Ik kon er niet om heen, iedereen heeft het er over. Aangezien ik geen tv heb en dus al die ellende en discussie mis, heb ik het even opgezocht op Youtube. 

Het koningslied. Vandaag met cultuur en argumentatie gebruikte de docent dit lied om aan te geven hoe de hoge klasse in de samenleving weer de moed vond om te zeggen wat zij nu eigenlijk vinden. Het ontbreekt aan smaak, zit vol van taalkundige fouten en is ook nog eens Nederlandstalig.

Na een korte discussie in de klas, waar de meningen duidelijk verdeeld waren, begon ik mij af te vragen waar wij ons Nederlanders toch zo druk om maken.

Na het te hebben geluisterd ben ik tot de conclusie gekomen dat het inderdaad een lied is met veel taalfouten, met te veel mensen gezongen is en het rappen ook niet echt iets toevoegt, maar daar gaat het helemaal niet om. Dit lied straalt trots uit. Trots dat wij een nieuwe koning krijgen. Een emotie die je graag met iedereen wilt delen. En emoties gaan taal noch smaak te boven.

Net als met kunstwerken doet het er niet toe wat mooi is of niet. Als een kunstenaar in zijn werk zijn emotie stopt wil ik het leren begrijpen. Ik kijk er niet na omdat ik het mooi vind of omdat de kleuren mij zo aanspreken. Nee, ik wil het verhaal voelen, ervaren en vervolgens delen met anderen.

Denk daar maar eens over na, voor dat wij weer over smaak beginnen.

Dag,

LIEFDE

Dyan

Ik schilder ook hoor.

Kunst maken kan dus tegenwoordig iedereen, dus ik ben het ook aan het proberen.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang wat mensen er van vinden. Zo reactie als: "oh, is dat ook kunst." Ja meneer of mevrouw dat is dus ook kunst, kopen?

Maar toch wou ik het even delen, gewoon om de wereld te laten zien dat ik ook iets doe en kan.

Hoe ik dit doe? Ja, dat is dus het geheim van de chef.

Liefde. 

Dyan

De toekomst

Ik ben series.

Mannen in pakken met stropdassen.

Met of zonder print, misschien wel oranje?

Het lijkt mij leuk om dan een keer in mijn zwembroek naar een vergadering te komen.

Het liefst zo korte dat je mijn melkflessen ziet en zo.

Dat meen ik serieus! 

Vijflijner

Voor het vak visieontwikkeling hebben wij wat leuks geleerd. Ja, leuk mag ik niet meer zeggen want dat is subjectief, maar het is echt heel erg leuk! 

In drie keer vijf zinnen zeggen wie je bent, wat je kan en wat je wilt. Eigenlijk wil ik heel veel, maar weet ik nooit goed hoe ik zoiets op papier moet zetten. Ik dacht.... Ik ga deze drie vijflijners, die ik laatst gepresenteerd heb, met jullie delen. 

Ik ben aanwezig. 

Soms heb je van die momenten dat je in de kroeg staat en de hele kroeg je lijkt aan te kijken. 

Eigenlijk heb ik dat dus heel vaak. Niet omdat ik zo geile verschijning ben, maar omdat ik nog al lomp ben, hard praat en in mijn enthousiasme vaak niet weet waar ik het zoeken moet. Tijdens dat soort momenten lijk ik op een aardbei, zo kleurt mij hoofd enzo. 

Achteraf moet ik dan huilen. Huilen van het lachen. 

Zo leerde ik luisteren.

Mijn beste vriendinnetje heeft geen blad voor haar mond. Zij zegt graag waar het op staat. Wanneer wij dan een gesprek hebben. Ik bedoel wanneer zij een dialoog voert, want je komt er echt niet tussen. Luister ik graag. Ik vind het fijn om met mensen mee te denken en hun zorgen te voelen. Ook al gaat het over welke kleur bikini je deze zomer gaat kopen. Het maakt mij niet uit. Ik luister gewoon graag, je snapt nu dus ook hoe ik dit talent ontwikkeld heb.

De kern van kunst maken.

Elke gek kan tegenwoordig kunst maken. Likje daar, strijkje zus. En dan vertellen wat de essentie van de boodschap is door de moeilijke compositie met zijn perfecte gevoel voor kleur. En dat dan allemaal in vijf minuten. En toen vroeg ik: "ja, en nu?" Met zijn bek vol tanden en stotterend zag ik meneer de kunstenaar wit wegtrekken en bijna in huilen uitbarsten. Toen ben ik maar naar huis gegaan.

Dankjewel Joep Luycx voor deze fijne techniek. 

Tot de volgende, 

Dyan