Het vogelnest.

De Olympische zomer spelen van 2008 vonden plaats in China, om precies te zijn in Peking. De Chinese staat heeft voor dit evenement een compleet nieuw nationaal stadion laten bouwen: het vogelnest. 

Het nieuwe nationale stadion kreeg de naam het vogelnest door zijn excentrieke vormgeving. Wanneer we het stadion zien in een oogopslag, associëren  we dit gebouw gemakkelijk met een vogelnest. Kijk zelf maar eens:

The Nit - China, Peking 2008. 

Het gebouw is ontworpen door het Zwitserse duo Herzog en de Meuron. In de documentaire the making of the Nit zien we hoe deze twee westerlingen worstelen met de zakelijke Chinese wereld. Een wereld met totaal andere normen en waarden als het om de relatie opdrachtgever vs. maker gaat. In de documentaire werd verteld hoe de Chinese staat stukje bij beetje het ruime budget inkorten voor het stadion, waardoor de twee Zwitserse architecten elke keer opnieuw tegen een hoge stenen muur opliepen. Telkens werden ze gevraagd hun materialen aan te passen of stukjes van het ontwerp er uit te halen, om kosten te besparen. Persoonlijk zou ik uit mijn slof schieten als dit mij na de derde aanpassing weer verteld werd.

Wat me ook opviel in deze documentaire was dat de architect niet centraal staat. De Chinese maken het niets uit wie het gebouw ontworpen heeft. Een totaal andere rol voor de architect dan in het westen. In het westen worden architecten geprezen voor hun ontwerpen. Het liefst zetten we ze in een museum, waar iedereen kan zien hoe ze er in het echt uitzien. In China was dit dus totaal onbelangrijk. Zelfs bij het in de grond slaan van de eerste paal, wat voor veel architecten het begin is van hun nieuwe creatie, werd genadeloos de architect uit beeld gebracht. Hij kreeg de kans niet eens een schep te pakken. Op de foto gaan zat er ook niet in. Heel raar als wij bedenken, dat wij westerlingen het zo vanzelfsprekend vinden dat de rol van de kunstenaar zo wordt uitgelicht, terwijl dit in China totaal niet ter zake doet.

Een inspirerende en verfrissende documentaire, waar wij westerlingen nog een hoop van kunnen leren. Hoe moeten wij omgaan met dit soort situaties? En als je zelf nou zo een vooruitstrevende architect was, hoe zou jij met deze situatie omgaan?

Genoeg om over na te denken....

Dit was hem weer!

Tot de volgende!

LIEFDE!

Dyan