Het koningslied.

Na een week heb ik het toch maar geprobeerd. Ik kon er niet om heen, iedereen heeft het er over. Aangezien ik geen tv heb en dus al die ellende en discussie mis, heb ik het even opgezocht op Youtube. 

Het koningslied. Vandaag met cultuur en argumentatie gebruikte de docent dit lied om aan te geven hoe de hoge klasse in de samenleving weer de moed vond om te zeggen wat zij nu eigenlijk vinden. Het ontbreekt aan smaak, zit vol van taalkundige fouten en is ook nog eens Nederlandstalig.

Na een korte discussie in de klas, waar de meningen duidelijk verdeeld waren, begon ik mij af te vragen waar wij ons Nederlanders toch zo druk om maken.

Na het te hebben geluisterd ben ik tot de conclusie gekomen dat het inderdaad een lied is met veel taalfouten, met te veel mensen gezongen is en het rappen ook niet echt iets toevoegt, maar daar gaat het helemaal niet om. Dit lied straalt trots uit. Trots dat wij een nieuwe koning krijgen. Een emotie die je graag met iedereen wilt delen. En emoties gaan taal noch smaak te boven.

Net als met kunstwerken doet het er niet toe wat mooi is of niet. Als een kunstenaar in zijn werk zijn emotie stopt wil ik het leren begrijpen. Ik kijk er niet na omdat ik het mooi vind of omdat de kleuren mij zo aanspreken. Nee, ik wil het verhaal voelen, ervaren en vervolgens delen met anderen.

Denk daar maar eens over na, voor dat wij weer over smaak beginnen.

Dag,

LIEFDE

Dyan

Ik schilder ook hoor.

Kunst maken kan dus tegenwoordig iedereen, dus ik ben het ook aan het proberen.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang wat mensen er van vinden. Zo reactie als: "oh, is dat ook kunst." Ja meneer of mevrouw dat is dus ook kunst, kopen?

Maar toch wou ik het even delen, gewoon om de wereld te laten zien dat ik ook iets doe en kan.

Hoe ik dit doe? Ja, dat is dus het geheim van de chef.

Liefde. 

Dyan

De toekomst

Ik ben series.

Mannen in pakken met stropdassen.

Met of zonder print, misschien wel oranje?

Het lijkt mij leuk om dan een keer in mijn zwembroek naar een vergadering te komen.

Het liefst zo korte dat je mijn melkflessen ziet en zo.

Dat meen ik serieus! 

Vijflijner

Voor het vak visieontwikkeling hebben wij wat leuks geleerd. Ja, leuk mag ik niet meer zeggen want dat is subjectief, maar het is echt heel erg leuk! 

In drie keer vijf zinnen zeggen wie je bent, wat je kan en wat je wilt. Eigenlijk wil ik heel veel, maar weet ik nooit goed hoe ik zoiets op papier moet zetten. Ik dacht.... Ik ga deze drie vijflijners, die ik laatst gepresenteerd heb, met jullie delen. 

Ik ben aanwezig. 

Soms heb je van die momenten dat je in de kroeg staat en de hele kroeg je lijkt aan te kijken. 

Eigenlijk heb ik dat dus heel vaak. Niet omdat ik zo geile verschijning ben, maar omdat ik nog al lomp ben, hard praat en in mijn enthousiasme vaak niet weet waar ik het zoeken moet. Tijdens dat soort momenten lijk ik op een aardbei, zo kleurt mij hoofd enzo. 

Achteraf moet ik dan huilen. Huilen van het lachen. 

Zo leerde ik luisteren.

Mijn beste vriendinnetje heeft geen blad voor haar mond. Zij zegt graag waar het op staat. Wanneer wij dan een gesprek hebben. Ik bedoel wanneer zij een dialoog voert, want je komt er echt niet tussen. Luister ik graag. Ik vind het fijn om met mensen mee te denken en hun zorgen te voelen. Ook al gaat het over welke kleur bikini je deze zomer gaat kopen. Het maakt mij niet uit. Ik luister gewoon graag, je snapt nu dus ook hoe ik dit talent ontwikkeld heb.

De kern van kunst maken.

Elke gek kan tegenwoordig kunst maken. Likje daar, strijkje zus. En dan vertellen wat de essentie van de boodschap is door de moeilijke compositie met zijn perfecte gevoel voor kleur. En dat dan allemaal in vijf minuten. En toen vroeg ik: "ja, en nu?" Met zijn bek vol tanden en stotterend zag ik meneer de kunstenaar wit wegtrekken en bijna in huilen uitbarsten. Toen ben ik maar naar huis gegaan.

Dankjewel Joep Luycx voor deze fijne techniek. 

Tot de volgende, 

Dyan

“get the crap out of your language!”

Eventjes spuwen! 

Maakbaarheid, een term die zijn kracht is verloren. Een duidelijk beschrijving over een proces binnen de kunsten, marketing of bijvoorbeeld de samenleving wordt vaak ondersteund met de term maakbaarheid, maar wat zegt maakbaarheid nou eigenlijk?

Maakbaarheid is een term om te beschrijven dat iets maakbaar is. Iets is kneedbaar, nog te vormen. Vaak dient dit dan ook te gebeuren om het maximale uit een proces te halen. Maar willen wij dat niet altijd. Willen wij als marketeers niet altijd dat onze acties tot een resultaat leiden waarin wij potentiële klanten weten te verleiden tot kopen. En is het niet zo dat de regering met al zijn wetten en regels streeft naar een samenleving die fijn is om in te leven. Is het niet gewoon zo dat wij de term maakbaarheid gebruiken omdat wij gewoon lui zijn? Willen wij nog wel uitleggen wat de marketeer wilt bereiken met zijn plannen en acties. Of willen wij nog wel uitleggen wat de staat doet om onze samenleving vorm te geven en in stand te houden.

Maakbaarheid is een woord wat gebruikt wordt om een proces te benoemen. Een proces wat eigenlijk zo belangrijk is dat het altijd genoemd moet worden! Laten wij dat dus ook doen! Laten wij niet langer een term als maakbaarheid gebruiken, om het maar te gebruiken. Nee, laten wij de term maakbaarheid alleen gebruiken als het echt iets toevoegt aan een bepaalde situatie. Een samenleving die maakbaar is. Nee, een samenleving is een dusdanig spannend en groot onderwerp dat het een verklaring nodig heeft. 

Denken, denken en denken... 

LIEFDE! 

Dyan

Carré d’artistes

In tijden waar de wind voor de kunsten steeds heviger gaat waaien, is het belangrijk om ons af te vragen wat nieuwe uitkomsten zijn. Nieuwe uitkomsten om toch geld te blijven verdienen. 

Moet de kunsten en dan met name galerie's service gerichter worden? Moeten wij ook geloven aan de belevenis economie? Moeten wij merk bouwers worden of misschien ons publiek verbreden? 

Dit laatste heeft Carré d'artistes heel erg sterk doorgevoerd in haar concept. Deze nieuwe vorm van kunst aanbieden aan een groter publiek, door jezelf als galerie opener en toegankelijker op te stellen, is de uitkomst volgens dit Franse bedrijf. Carré d'artistes wilt kunst toegankelijker maken door de prijs voor kunst zo laag mogelijk te houden. 

In plaats van levens grote doek, verkoopt Carré d'artistes enkel en alleen werken in vier vaste formaten. 10x10, 15x15, 20x20 en 30x30. Met elk hun eigen vaste prijs. 

Een concept wat de kunstwereld met de neus op de feiten drukt! Een galerie is nog steeds een plek waar voorwerpen verkocht worden. Net als een gewone doorsnee winkel?  Dus waarom stellen wij onszelf niet op als retailers? 

Een plek waar jij zeker eens moet kijken: 

Carré D'artistes - Zadelstraat - Utrecht

Carré D'artistes - interieur

Dyan

Dromen

Dromen. Iedereen heeft ze. Sommige doen er wat mee, andere houden ze liever als illusies. Daarentegen geloof ik dat dromen echt wat goeds kunnen doen. Loesje trouwens ook:

Ik wil graag veder.. veder kijken dan dat er op dit moment gebeurd. Ik wil graag de wereld van VADM in. Om eerlijk te zijn sta ik te springen. Liever vandaag dan morgen.

Goed, ik zal nog even geduldig moeten wachten.. nog twee blokken en dan mag het. Dan komt de echte wereld om de hoek kijken. Dan doen wij niet meer aan fictie bedrijven, maar echte keiharde geldverdieners!

Het is als of de wereld van VADM constant van links naar rechts flits en ik haar nog niet te pakken krijg. Wacht maar. Binnekort ben ik ook van de partij!

Tot de volgende!

LIEFDE!

DYAN

Bezoek NAI

Twee weken kerstvakantie. Wat doe je dan? Juist een dagje musea. Vandaag stond op het programma NAI. Het NAI waar ik al vaker over heb geschreven staat voor het Nederlands Architectuur Instituut. Een instelling met bibliotheek, shop, café/restaurant, museum en een plek voor lezingen. 

Vandaag bezocht ik met mijn vader het museum. Een zeer inspirerende dag. Het NAI laat mij altijd nadenken over architectuur. Het geeft je als het ware de kans om te kijken vanuit de architect. Of met elkaar in gesprek te gaan over hoe jij een gebouw ziet, wat het doet met je en waarom. Waarom kiezen gemeentes, architecten ervoor een bepaald gebouw een bepaalde uitstraling te geven. Vragen die in je hoofd gaan spoken wanneer je door de tentoonstelling de stad van de toekomst wandelt.

De tentoonstelling de stad van de toekomst is een interactieve tentoonstelling waar jij als teoschouwer wordt gevraagd na te denken over bekende Nederlandse gebouwen. vijf ijk personen nemen je mee door het Nederlandse architectuur landschap en vertellen kort wat zij er van vinden. Neem bijvoorbeeld het ING house. Een gebouw van de ING wat volledig uit glas en staal bestaat. Persoonlijk vind ik dit niet het meest mooie gebouw van Nederland. Het glas, het staal en dan ook nog eens deze niets zeggende vorm, draagt voor mij niet bij aan een mooier Nederland. Mooi is gelukkig ook maar subjectief. Het idee achter het gebouw vind ik daarentegen wel geweldig. Dit gebouw heeft als eigenschappen dat het transparant, open en dus eerlijk is. Dit is precies wat ING wilt uitstralen. Daarbij komt nog dat het gebouw pal naast de snelweg staat en dus door veel mensen gezien wordt. Iedereen mag mee gluren bij de ING.

Maar goed, daarnaast was er in het NAI nog veel meer te zien. Een tentoonstelling van de architect LELÉ. Een architect uit Brazillie die complete ziekenhuizen zo ontwerpt dat zij passen in hun omgeving en samen met de natuur mensen gezond maakt. Een prachtige filosofie voor een ziekenhuis. Hieronder vind je een van zijn meester werken. De grote ronde koepel dient als college zaal, waar jongen artsen worden opgeleid.

LELÉ - RIO Hospital.

Het meest indrukwekkende tijdens het bezoek aan het NAI blijft huize Sonneveld. Een woonhuis compleet bewaard uit de tijd van het nieuwe bouwen. Mijn vader herkende sommige meubels zelfs van foto's van vroeger, erg ontroerend en leuk om al deze familie verhalen weer te horen.

Dit was hem weer.

Tot de volgend,

LIEFDE!

Dyan

Dag, weken tikken voorbij. Alsof de tijd vliegt. En hoe! Elke dag weer geniet ik van nieuwe indrukken, situaties en momenten die het leven heerlijk maken.

Dit bericht schrijf ik vanuit mijn kamer. Mijn eigenste plekkie in het mooie Utreg!
Best eng allemaal. Maanden ben je opzoek naar een kamer en dan BAM! Daar zit je dan met je kamer, alleen in Utrecht. Dat is even wennen zeg. Maar soms is het ook tijd om gewoon te doen. Niet te veel nadenken, maar echt doen! Laten wij wel wezen, hoe vaak zeg jij nou ja, maar doe je ook ja? Als jij daar over na gaat denken kom je denk ik net als ik tot de conclusie dat je vaker denkt dan doet!

Dus, ik heb heb ook ja gedaan. Tot nu toe ben ik er reuze tevreden mee!

IK ZEG DOEN!

Tot de volgende,

Liefde! 

Dyan